woensdag, april 20, 2022

Tentoonstelling Oog in Oog met Laak 19.04.2022


 

Robin Butter fotografeerde 44 bewoners uit Laak voor een tentoonstelling in de Haagse tramtunnel.
PREMIUM
Robin Butter fotografeerde 44 bewoners uit Laak voor een tentoonstelling in de Haagse tramtunnel. © Frank Jansen

Fotografe Robin (35) dompelt zich onder in Laak: ‘De buurt zit in je dna, dat gaat nooit weg’

Twintig dagen lang dompelde de Haagse fotografe Robin Butter (35) zich onder in haar oude stadsdeel Laak. Voor het Haags Gemeentearchief fotografeerde ze 55 diverse bewoners met elk hun eigen verhaal. De portretten zijn te zien in de tramtunnel in een tentoonstelling.

Het voelde als thuiskomen. Terug naar Laak, waar Robin Butter de eerste tien jaar van haar leven woonde aan de Laakkade. Waar ze met lekker weer altijd buiten speelde. Na als een echt jarennegentigkind eerst Power Rangers op de televisie te hebben gekeken. Waar ze altijd het gevoel had dat de zon scheen.

Twintig dagen lang fotografeerde de dertiger 55 mensen uit Laak. Bewoners die er al hun leven lang wonen, werken of net als Butter er opgroeide. Of zoals Ismail er begonnen aan een nieuw leven. ,,Ik kreeg een lijstje van mensen waar de gemeente mee bekend was”, vertelt ze. ,,Verder heb ik zelf mensen benaderd. Via het Vadercentrum bijvoorbeeld, maar ook via mijn eigen netwerk.” 

Als eerste

De tentoonstelling is een initiatief van het Haags Gemeentearchief waar Butter ook werkzaam voor is. Het is een onderdeel van het project #HaagsDNA waarbij de geschiedenis van verschillende stadsdelen en haar bewoners wordt vastgelegd. Laak was als eerste aan de beurt.

Daarmee is er voor een stadsdeel gekozen die nogal voor een uitdaging staat. Vorig jaar september nog werd Laakkwartier-Oost verkozen tot de slechtste buurt van Nederland. De eigen bewoners gaven hun omgeving het rapportcijfer 5,2. Nergens was dat zo laag als in Laak.

Ondergrond­se afvalcon­tai­ners zitten altijd vol. Mensen bieden verkeerd vuil aan

Butter

,,Iemand zei tegen mij dat Laakkwartier-Oost het meest vergeten deel van Den Haag is”, zegt Butter erover. ,,Ondergrondse afvalcontainers zitten altijd vol. Mensen bieden verkeerd vuil aan. Daar worden dan meldingen over gedaan, maar die worden niet gehoord. Takken blijven na een storm wekenlang op straat liggen.” Toch heeft dat volgens haar ook een voordeel. ,,Het brengt mensen samen.”

Laak maakte een verandering door. ,,Als je ziet hoe de Binckhorst enorm aan het vernieuwen is. De nieuwbouw bij Laakhaven. Het is jonger aan het worden.” Volgens Butter is de buurt een weerspiegeling van de stad zelf. ,,Het stadsdeel is divers en ontwikkelt zich enorm, met veel nationaliteiten. Nu wonen er bijvoorbeeld veel jongeren. Het barst van de studenten. Dat was er in mijn tijd niet. Iedereen is op een eigen manier met elkaar verbonden.”

Na Laak is Leidschenveen-Ypenburg aan de beurt in het project #HaagsDNA. Of dat op precies dezelfde manier gebeurt, is nog niet bekend. ,,We doen het voor de eigen geschiedschrijving. Voor de generaties die nog moeten komen.” 

Joan (36) - ‘Wat een beetje verlichting al niet kan doen’
Het overgrote deel van haar leven woont de Haagse Joan al in Laak. Ze verhuisde er met haar gezin heen toen ze 5 jaar oud was. ,,Ik woon er echt heel lang.”

Ze verhuisde op haar 30ste in hetzelfde stadsdeel. Bij haar vorige woning keek ze uit op Laakhaven, waar ze nu woont. Een duistere omgeving volgens haar. ,,Dat gedeelte was echt eng en donker. Er zat een coffeeshopboot, het was slecht verlicht. ‘s Avonds stonden er tot laat mannen op straat. Er waren garages en bouwbedrijven. Een beetje louche, was het.”

Joan woont in het nieuwe Laakhaven en zag haar omgeving veranderen.
Joan woont in het nieuwe Laakhaven en zag haar omgeving veranderen. © Robin Butter

Hoe anders is Laakhaven nu, waar zij sinds een paar jaar woont. Er zijn nieuwe woontorens gebouwd. De coffeeshopboot is volgens Joan verplaatst. Er is meer licht. ,,Het is zo raar, wat een beetje verlichting in de wijk al niet kan doen. Vroeger had je hier niets te zoeken als je hier niet woonde. Maar dat licht kan een wijk een hele andere uitstraling geven. Nu zie je mensen ‘s avonds langs de kade hun hond uitlaten of eten in een restaurant. Een paar jaar geleden was het echt te donker om dat te doen.”

Joan is trots op haar huis en haar omgeving. Als familie of vrienden langskomen, merken ze dat ook op. ,,Ik heb niet meer het gevoel dat je tien keer achterom moet kijken. Dat je wat hoort of voelt. Het is fijn, aangenaam.”

Ben (60) - ‘Verhuisd naar Zoetermeer, maar niet los van Laak’
Ben is naar eigen zeggen al 58 jaar lang verbonden met Laak. ,,Mijn moeder woont nog steeds in het ouderlijk huis.” Hij verhuisde zelf zeventien jaar geleden naar Zoetermeer, maar is ‘niet los van Laak’.

Ben beheert twee facebookpagina’s over de buurt, waaronder Laak in Beeld. Hij organiseerde twee reünies met oud-Laakers. Hij houdt van Laak, of het Laak van vroeger in ieder geval. Maar nu? Nu zou hij er niet meer willen wonen. Niet in Laakkwartier in ieder geval. ,,Je ziet van alles op straat liggen. Als je erheen rijdt moet je al slingerend langs het grofvuil en vuilniszakken heen. Nee, dat beeld is niet goed. Het is ook te vol met bewoners.”

Ben groeide op in Laak, maar zou er nu niet meer kunnen wonen.
Ben groeide op in Laak, maar zou er nu niet meer kunnen wonen. © Robin Butter

Hij loopt nog weleens met oude buurtgenoten door Laak. Om samen herinneringen op te halen. ,,We hebben hier onze jeugd doorgebracht. Een clubhuis gerealiseerd. Dat was van ons. Maar we zouden hier allemaal niet meer kunnen wonen. Wij waren vroeger bezig om de wijk schoon te houden. Tuurlijk, we haalden ook weleens rottigheid uit. Maar ik ben weggegaan door verpaupering. Zonde van zo’n mooie wijk. Maar de liefde ervoor blijft altijd. Laak zit in je dna. Dat gaat nooit weg.”

Ismail (36) - ‘In Laak begon mijn leven in Nederland’
In 2008 vluchtte Ismail van Somalië naar Nederland. Na een tijd in een asielzoekerscentrum kwam hij in een woning in Laak terecht. Hoewel hij inmiddels in Moerwijk woont, blijft deze plek alles voor hem betekenen. ,,Hier begon mijn leven in Nederland.”

In 2016 kreeg Ismail een ongeluk. Onder meer zijn been en knie gingen daardoor kapot. ,,Ik heb nog steeds problemen met mijn rug en knie.” Door die pijn moest hij met zijn gezin verhuizen naar Moerwijk. Ismail woonde in Laak op de derde etage, onmogelijk met fysieke beperkingen. 

Ismail begon zijn nieuwe leven in Nederland in Laak. Het is zijn tweede thuis.
Ismail begon zijn nieuwe leven in Nederland in Laak. Het is zijn tweede thuis. © Robin Butter

Maar Ismail komt nog bijna dagelijks in Laak en dan met name in het Vadercentrum waar hij voor zijn ongeluk werkte. ,,Ik zie het Vadercentrum als mijn tweede thuis. Als ik tijd heb kom ik voor de gezelligheid. Ik heb veel gezondheidsproblemen, hier vergeet ik die even. Ik heb hier veel vrienden, kennissen, collega's. Met hun kan ik praten. Als ik hulp nodig heb, krijg ik dat daar.”

In Moerwijk is hij inmiddels ook tevreden. Of hij ooit terug wilt naar Laak? ,,Als ik daar een huis kan krijgen wel. Maar het maakt niet uit. Hier ben ik nu ook blij.”

Lees: Fotografe Robin (35) dompelt zich onder in Laak: ‘De buurt zit in je dna, dat gaat nooit weg’ AD 19.04.2022